حدود یک هفته پیش، دوستی که البته من میشناسمش و او اطلاعی از من ندارد، پستی در وبلاگ شخصیاش راجع به انتخابات ریاست جمهوری سال نود و شش و انتخابش گفت!
محتوای کلی وآنچه از آن دفاع میکرد، بسایر هوشمندانه انتخاب شده بود! دفاع از انتخابی که کرده بود، با توجیهاتی که میآورد، کاملا پذیرفتنی مینمود! اما اکنون، کاری به درست یا غلط بودن آن انتخاب ندارم؛ چرا که تخصصی در این زمینه ندارم اما رفتار این شخص در طول این یک هفته بسیار جالب بود!
محتوا، ابتدا به صورت پستی معمولی منتشر شد! البته با این استثنا که بخش نظردهی کاملا بسته شده بود تا مبادا دعوا بین عزیزان صاحبنظر(!) بالا بگیرد!
چند ساعت بعد، عبارت «پست موقت» به انتهای عنوان پست اضافه شد!
و در کمتر از یک هفته، پست کاملا پاک شد!
این رفتارها، نشان میدهد که آدمها، همگی، چیزی برای از دست دادن دارند! گاهی مالشان، گاهی خانوادهشان، گاهی میراث اجتماعیشان و گاهی حتی جانشان!
این رفتار، کاملا پیشبینیپذیر و طبیعی بود! اینکه تهدیدی را حس کنی و بعد، از مواضع خودت کوتاه بیایی!
شاید کسی در جواب، ادعا کند که پاک کردن یک پست، به معنای کوتاه آمدن از مواضع نباشد! باشد، خیلی هم خوب! اما کوتاه آمدن از بیان آزادانه افکار، دفاع از آنچه حق میپنداریاش و تندادن به آنچه دیگران تو را مجبور به انجامش میکنند چه؟
هرچند باز هم میگویم، این آدم، کار درستی(!) کرده است؛ بالاخره هرکسی چیزی برای از دست دادن دارد…
