بلخ!

برای من حیاط مدرسه

استراحت بزرگی است بعد از کار؟

بچه‌ها ناخن‌هایشان را

تا آرنج جویدند

و در سوت ناظم حکمتی نبود

باد با تکه روزنامه چه می‌کند؟

گاهی دلم به اندازه غاری

که آدم‌هایش به جای دیگری کوچ کرده‌اند

می‌گیرد

و تنهایی

مثل مورچه‌ای روی دستم راه می‌رود

گاهی دلم گلی می‌شود

که زنبوری در آن مرده است.

– غلامرضا بروسان

منبع

فوتر سایت