گاهی، خیلی اتفاقی با چیزهایی برخورد میکنی که یک دنیا ارزش دارند! مثل یک شعر قدیمی؛ مثل یک صدای گرم؛ مثل یک حس زیبا در عمیقترین روزهای زندگی!
چَشیای ناز ِمَسْتُشْ ، وَ یَه غَمْزَه خارُم اُشکُ
بَخدا که هِسکَه نادِین، چه وَ روزگارُم اُشکُ
گَپیای دِلنِشینُش ، وَ خَشی چُن بَرُن دِن
وَ لِطافتِ کَلومُش، هَمَه آیه بارُم اُشکُ
مُ اُمیدُم از خدا دِن ، که مُگِی خداش بِبِنِم
چُنِ مُرغ شَو کِه تَهنان ، مُگَه غُصَّه خارُم اُشکُ
چُن خُشْ کسی نَنی دِن ، چُن صورت جَمیلُش
که گناهِ بُت پَرستی ، وَ مه طرحُ کارُم اُشکُ
اِ نَه دستِ سَرنُوشتِن ، که مو اِندِه بی نوا بِم
تِه دل مو خار محنت ، گل دست یارُم اُشکُ
عَسَل ِکپ شیرینُش، چُنِ سینه ی مَمْامو
شَتِه کَپ نَدِم خُدایا ، گِنَه ای تبارُم اُشکُ
اگَه زندگیم نَشابی ، چه بُگُم کَرِ خُدا دِن
زِرِ خاکِ پاکِ بَستَک ، وَ خَشی مزارُم اُشکُ
