روزها بهانهاند. ساعتها. ثانیهها تنها بهانهاند؛ بهانهای کوچک برای دوست داشتنِ تو! برای تماشای لبخندِ آسمانیِ تو!
مگر میشود عشقِ به تو را به زمان محدود کرد؟ مرگ میشود تمام روزهایی سال را برای دوستداشتنت از دست داد و آن را به تک روزی در میانهیِ سردترین ماهِ سال واگذار کرد؟ نه! هرگز!
تمامِ سال، سالِ عشق است؛ تمام روزها، روزِ عشقاند.
این لحظههایِ خیرهکننده، تنها دستآویزیست کوچک برای یادآوریِ بزرگترین هدیهیِ خداوند به من، تو! تنها مجالی است برایِ اینکه در بوق و کرنا، دوستداشتنت و لذت همنشینی با تو را جار بزنم تا همهیِ عالم بداند که من، خوشبختترینِ انسانهایم.
آری، تو ای گلِ همیشه بهارِ زندگیِ من، تو ای یگانه نازآفرین، چه بیمهابا دوستت میدارم و چه خشنودم از این دوست داشتن.
مراقب زیباییهایت باش. به امید دیدار.
عاشقانه دوستت میدارم.
علیرضا
25 بهمنماه 1401
